wanted penpal

Malakas ang ulan kaya madalas ang mga flashbacks… mga kunting ka ek-ekan sa buhay kolehiyo. Itong buwan na to nauuso samin ang tradisyonal ng palitan ng sulat. Palitan ng sulat ng mga estudyante na di mo talaga kakilala, maswerte if kakilala sya ng kakilala mo pero kadalasan talaga hindi.

Pakulo ito ng mga officer ng bawat dorm, bale ang bawat girls dormitory ay may kapartner na boys dormitory. Ang mga officer ng kanya-kanyang dormitory ang bale mga bugaw..hahahaha, usually kase ginagawa talaga to isang buwan bago ang Valentines day. Hindi ko alam paano nagsimula ang ganitong kachurvahan pero malamng marami ang nagpapasalamat sa nagpasimuno nito na hanggang ngayon ginagawa parin yearly.

Kadalasang ini-encourage na sumali ang mga first year at second year students, malamang dahil madali pang utoin ang mga edad na to…hahaha,joke lang! kasama ako sa mga nauto dahil napasali ako sa ganito nung panahong nasa pangalawang taon ako sa kolehiyo. Katuwaan lang pero magandang pamapalipas oras.

Ang rules: dapat sulat kamay, bawal ibigay ang cellphone number, bawal din ibigay ang totoong pangalan, bawal ibigay ang friendster account (wala pang facebook nun) at lalo ang room number sa dorm. May kanya-kanya kayong pseudo name…. una, ililista nila ang mga pseudo name ng mga kasali tapos paagpipilian na yon ng mga lalaki.. after a day, may letter ka na… kanya-kanyang pakulo, anong papel ang susulatan, pero sakin isang sobreng mabango na may magandang penmanship ang unang natanggap..impressive syempre ang maganda ang sulat kamay.

Tatlo hanggang apat na sulat ang natatanggap ko sa isang linggo, every other day ang sulat. Anong pakiramdam sa ganun? Nakakatuwa..hahaha, hindi naman mahahaba ang letter minsan isang page lang pero yong thought na may nakilala ka sa tradisyonal na paraan.. Masaya! With matching ngiti..hahaha

Tuwing naaalala ko ang panahong yon, napapangiti ako, dahil ang totoo sa isang buwan kong kasulatan ang ka-manits ko, hmmmmm… nasabi ko bang “manits-manits” ang tawag naming dun? Kung wala, ayan naexplain ko na..wag nyo lang akong tanungin saan kinuha ang tawag dun dahil hanggang ngayon di ko parin alam… balik tayo dun sa sinabi ko, sa isang buwan na pakikipagpalitan ng sulat, absent ako sa revelation day..wahahaha, loser no? pero ang maganda wala din sya… pareho kaming may exam, ang natanggap ko lang, isang bouquet na roses, pinadala nya sa organizer.

Hep! Hep! Wag mag-isip ng masama, walang love story na nangyari..hahaha, naging isang mabaet na kaibigan lang sya, kaibigan nga ba? Kasi ang naaalala ko lang sa kanya ay ang pseudo name nya, promise! Nakalimutan ko ang real name nya… since graduating din ang mamang yon..busy-busyhan sya. Na-meet ko lang sya before his graduation… second year ako sya fifth year na.

At hanggang ngayon , nakatago sa isang box of memorabilia ang mga sulat nya.. wala lang, nakakatuwa kasing magtago ng mga sulat plus magaling ngang kasulatan yon, bawat sulat may topic. Hindi basta-bastang pakikipagkilala lang.

Memories…. If tatanungin ako kung babalikan yon, sasali pa ba ako?.. malaking OO ang sagot ko. Sinong aayaw na may aabangan kang sulat kahit sobrang pagod, napapangiti ka.

Priceless yong excitement pag sinabi sa inyong may mga sulat na naman..parang mga bata lang na nakatanggap ng chocolate. Plus yong idea na tumawid ka sa isang mundong di mo alam.. syempre hindi natin alam kung sino yong kasulatan mo.. who knows? Mga campus figure pala yon at dun nagsisimula ang istorya este ibang istorya di ako kasama…hahaha.

Natatawid mo ang isang linya na if ordinary circumstances di talaga pwedeng magkasalubong ang mga landas nyo.. instant kaibigan ang sa iba nga naging Ka-ibigan.

Imagine ang nagagawa ng simpleng palitan ng sulat.. hays! Ngayon ko naisip na gusto ko palang maranasan ulit na may matanggap na sulat.

Sinong gustong makipagpalitan ng sulat sakin?..hahahaha, pag pasensyahan lang minsan ang mga katarantaduhan at ka-adikan ko. Pero if game ka, game din ako. Yey! Mwuah! Adik na naman ako.

kalandian na naman

LOVE

It’s not about
: Dates
: Monthsaries
: Anniversaries
: Expensive materials
: Elegant bf/gf

It’s not either about
: Holding hands
: Tight hugging
: Torrid kissing
: Body Touching
: Sexual Intercourse

It’s about
How you value and respect someone without expecting in return, about being unselfishly devoted and committed with that special person till the last beat of your heart.

Totoo pa ba ito? Wushu! Gusto ko sanang maniwala pero ano sya santo?..hahahaha

Pero sa totoo lang malapit ko nang ipakidnap palabas ng seminaryo ang taong nagsabi nito.. pano naman kase ikaw na nga ang binisita ikaw pa ang ipagluluto..waaaa!

Ayon! Hays!

Kung di ko lang naiisip na aagawan ko si lord ng taong tinawag nya para pagsilbihan sya, pinatulan ko na ang kalandian ng taong to. Lord, sorry naman po.

Tama sigoro sya, pareho naming kelangang magdasal, para naman malinawan ang utak naming dalawa.

Lord, ikaw na ang bahala. Amen. Pero kung darating ang panahong ibang landas ang pipiliin nya.. hays! Ikaw narin ang bahala.

Hay naku aninipot! Anong kalokohan na naman itong pinasok mo?

Thailand shower (Senna siamea)

Mga isang taon narin akong nagsusulat dito sa munti kung kagubatan pero ni minsan di ko man lang nasubukang mag-introduce ng mga puno. Napansin kung di ko man lang nagamit ang pagiging mangugubat sa mga kaadikang pinapahid ko dito kaya ito na. susubok akong magpakilala ng paisa-isa, baka sakaling may matututunan kayo kahit kunti man lang.

Sisimulan ko sa punong pinagkunan ko ng pangalan ng blogsite na to Siamea, galing sa scientific name ng Thailand shower which is Senna siamea. Nagandahan lang talaga ako sa tunog ng pangalan, demure pakinggan..hahahaha, walang ibang dahilan pero if maghahanap ka pa ng mahabang paliwanag sa susunod nalang ha.

Ok, eto napo. Ang Thailand shower ay kadalasang napagkakamalan sa pangalang Golden shower (Cassia fistula) dahil sa bulaklak nitong dilaw, at alam nyo na sigoro bakit shower kasi nalalagas ang mga bulakalak nito at nakikipaglaro sa hangin na parang mga diwata at paru-paro, oo na exaggerated ang description ko pero ganun talaga..haha!

http://davesgarden.com/guides/pf/showimage/236453/

Hindi ito kalakihang puno, bukod sa pagiging panggatong at pambakod paminsan-minsan, wala na akong ibang alam na pwedeng sabihing nagagamit ito sa pamumuhay ng tao. (Of course, with the inclusion of their major role as oxygen producer and for the carbon sequestration in the atmosphere).

http://www.hear.org/starr/images/image/?q=061128-1630&o=plants

hindi ito kakaiba, hindi rin kasing-ganda ng iba, pero bakit isa ito sa mga paborito ko? Hmmm….naging parte ito ng kabataan ko. Sa probinsya, ang paaralan namin ay puro Thailand shower ang halos lahat ng nakatanim na puno, pinakagusto ko ang panahon kung kelan magsisimula ang pasukan o kaya galing ng bakasyon. Bakit? Panahon na kasi yon para putulin ang mga sanga nitong nakakasagabal na, at dahil isang pampublikong paaralan iyon, direktang mga bata ang magtatapon ng basura. Lahat kami may hila-hilang sanga, minsan sinsakyan pa, ang saya promise! At sa panahong yon di ko pa naiisip namagiging mangugubat ako..haha.

Dapat hindi ganito ang format ng entry ko pero syempre dahil blog ko to, hinahayaan ko ang mga daliri ko sa pagtipa ng kung anu-ano, dahil kung ang purpose mo ay matuto, mag-google ka hijo at hija wag dito mag-research. Hahaha! Pero kung may katanungan ka tungkol sa punong ito.. pwedeng-pwede mong ibato sakin.

Lasang Adventure

alam ko masyado nang late ang kwentong to, pero dahil may pwede akong sisihin, makakalusot parin..hehehe, baka gusto mong itanong bakit ngayon lang ako nagkwento sa lakarang ito, una wala naman akong responsibilidad na magkwento ng lahat ng mga nangyayari sakin..lols. Pangalawa, dahil sa baha, pinahirapan nya akong bumalik sa kabihasnan, at pangatlo busy-busyhan ang beauty ko.

o ayan, tinatamad pala ako kaya dadaanin ko nalang sa mga pictures ang kwento..hehe, sya nga pala lahat ng to ay nangyari last december 22, sa Initao-Libertad Landscape and Seascape.. isang protected areas somewhere Misamis Oriental.. sinubukan daw namin ang kanilang Lasang Adventure.

maganda lang yang tingnan pero nakakatakot maligo.. limestone kadalasan

eto pa.

the adventure is on... sa boardwalk nila.

isa sa mga punong nakakuha ng pansin ko, sa totoo lang hindi yan puno.. woody lianas ang tawag sa mga balete kasi dependent sila sa mga punong kinakapitan nila, ay! hindi pala talaga puno yan, isa syang vine na nasa category ng woody liana..ang gulo kong mag-explain..hehe

the spiral stairs.. nakalimutan ko ilang steps yan at gaano kataas..hahaha

hindi ko paa yan… panget ang kuha ko sa ganito kaya kinupit ko ang kuha ng isang officemate.

canopy walk, kung di ako nagkakamali around 300 meters to pero may different station.

at syempre bawal na daw bumalik kung saan kami dumaan
nung una, ang only way na makababa ay zipline..wahahaha, joke lang! pero kasama sa package yan for just 100 pesos, o ha!

sad to say di ko naexplore ng mabuti ang place, di ko nasubukan ang spelunking, kulang sa oras.. sa uulitin nalang, pero sa susunod na balik ko ayaw ko nang magdala ng camera, di ko naenjoy ng husto, hindi man lang ako nakatakbo sa canopy walk kase tanders mga kasama, masyado silang paranoid na mahuhulog…hahahaha

at nahirapan akong maghanap ng picture na wala ang mukha ko..haha. The end. Bow!.

UPDATE:

nakalimutan kung iba pala ang meaning ng Lasang sa tagalog, para pareho tayong di mahirapan, i-explain ko na.. Lasang is Forest sa bisaya. okidoki?..pasensya naman.

tae lang si aninipot

Sometimes reality hit us without permission. Since we are unguarded, its outcome strikes us straight down to our frailty.

I admit that I am sensitive, I was a cry baby, and I could be easily affected by just a simple conversation. Yeah! I am just like that no need to elaborate. But don’t judge me, it is just how I cope up when I felt that everything are suddenly fallen out of my hand.

Now, I fully understand the value of putting yourself at the right place. Time is not enough to understand how each of us stands to what we believed. No one could understand our choice of principle because everyone had a different version of handling the situation equivalent on what we wanted to be the output of our action.

The choice of word is important in talking with a sensitive issue. We never know how it affects the person whom you are talking, but anyway just disregard this post since I’m just blabbing things which I know that can only be understood by a few.

Things I learned right now, expectations allowed us to be vulnerable, it vividly showed us the real color of a relationship, any kind of relationship. Once you start showing your true color to somebody, try to check if you are ready to accept the consequence of failed expectations. Once you step out of the line, everything will change, things is out of our control. Why? Because we are not the only person in this world, everyone has its own role. We are not always the lead cast of a movie. Once we will see the perspective of other individual we will realize how ordinary we are.

Ok, naag-iinarte lang ako.. hindi ako to. Ibang tao ang nagsulat nito..hahaha

ang dagat at takipsilim

Hanggang ngayon hindi ko parin mahanapan ng paliwanag bakit mas gusto kong pagmasdan ang paglubog ng araw kesa sa pagsikat nito, kaya gusto kong himayin ang mga karanasan baka mahanapan ko ito ng magandang paliwanag. Mas gusto ko ang ideya na sa pagtatapos ng araw pahinga ang kasunod. Syempre magkaiba ang gusto mo at gusto ko, pero dahil ako ang tumitipa nito ako muna ang masusunod..hahaha!

Kasama sa pagiging aninipot ang pagmamahal sa dilim, pero pinakagusto ko ang takipsilim, naalala ko, dati na kahit nasa edad sampu pa lang madalas kung tinatapos ang araw sa paghihintay ng paglubog nito. Minsan sa pag-gawa ng mga kastilyong buhangin o kaya barko-barkuhan na gawa sa buhangin tapos hinahayaan itong sirain ng alon ng dagat. Nasisira lang ang mga ito pag madilim na kasi di ko na sinusubukang ayusin.

Hanggang ngayon pag-umuuwi ako samin, di pwedeng di ko masubukang hintayin na lumubog ang araw sa tabing-dagat. Madalas ginagawa ko ito ng nag-iisa, kaya nga nasasabi kong hindi ako takot sa pag-iisa. Mula pagkabata nakasanayan ko na, wala namang nakapagtataka sa ganun diba?

May natutunan ako sa tuwing ginagawa ko to, madali lang pala akong makuntento at napaka-simple lang ng kasiyahan ko pero madalas ilang tao lang ang kayang maintindihan na simple lang ang mga yon. Mahirap nga namang subukang tanggapin kong ano lang ang meron at sino ka. Dahil ang tao kahit anong pagdi-deny na wala tayong inggit at mga gustong makuha at maabot na minsan hindi na talaga kayang abutin kasi imbes na umakyat ng hagdan ng paisa-isa, diretso agad sa ikalimang baitang.. ilang hakbang ba ang malalampasan?

Isang pagsuko ang kailangan para masasabi nating natanggap mo ang pagiging ikaw, isang masakit na karanasan ang pagtanggap sa kabiguan, na hindi lahat kaya kang tanggapin ng buo, lalo na pag ang taong inaasahan mong tatanggap sa kahinaan mo ay sya pang unang lalakad palayo. Kay sarap magtago at ikulong ang sarili sa mundong kamay mo ang may control sa mga pangyayari.

Sa paglubog ng araw, kalakip nito ang pagtanggap na mahina ka at kelangan munang magpahinga, kung andyan ang dagat na nakakonekta malamang sa gusto lang ipakitang malawak pa ang mundong lalakbayin, marami pa ang panahong mararanasan, andyan ang panahon kung saan malalaki ang alon bago maranasan ulit ang isang dagat ng katahimikan, nasa atin paano imamaniubra ang sariling Bangka.

_____________________________________________________________________________________

P.S. ang totoo? Kaya ako nagsulat ulit para lang ibandira ang bago kung pininta gamit ang kape..hehehehe, at di pa tapos yan, luka-luka lang ako at masyadong excited medyo matagal narin kasi akong di nakakapagpinta, hmmm, mga 3 weeks lang naman.. akala mo kung ilang taon di nagpipinta..wahahahaha.

sa susunod na ang mga posteng hindi seryoso, tinatamad akong magpaka-adik..haha

dulo ng daliri

Dulo ng daliri ang tahimik na saksi sa pagpapalayag ng isang kaisipan, na binuo ng isang damdaming naghahanap ng kasagutan. Walang pasumbali na ilalapat sa isang modernong papel ang mga sumasayaw na titik, na dahan-dahang inipon upang maisalarawan ang isang paglalakbay. Walang hanggang pananaw, walang hanggang paghahanap at di masisid na pagkakalinga sa mga salitang syang magkokonekta sa kaisipan ng bawat isa.

Ang pagtipa sa pahinang ito ay isang pagbabagi ng isang pagkakakilanlan, minsan di maintindihan ng ilan, minsan naman ay hahangaan. Kanya-kanyang paghahanap sa mga panlasang magdadala ng tamis na ngiti at meron naming pait na ala-ala. Walang magawa ang may-ari ng daliri na tumitipa, hindi nya kayang pigilan ang pagbaha sa kaisipan, kailangang palayain.

Ang mga daliri ay naghahangad ng pagdidikta ng isip, at ang isip ay okupado ng isang damdamin. Alin ang higit na makapangyarihan? Ayokong sagutin dahil alin man sa pipiliin may emosyong kukulay sa paligid ng taong mamimili.

Walang alam ang daliri na sya ang naging instrumento upang mailabas ang isang pananaw na pwedeng tawagin ng ilan na walang kwenta. Pwede ring gawing palaman, bitaminang walang pangalan pangmulat sa isang tulog na kaisipan.

Umabot ka na sa ikalimang talata, at wag mag-alala hindi na to mahaba, alam ko namang gusto mo nang magmura, nag-pakatalinghaga na naman ang lola. At napansin mo medyo palutang-lutang lang ang mga sinabi ko, hehehe, subok lang kung babasahin mo hanggang dulo. Ang aabot dito mahahalikan ko, hahaha! Biro lang, sige layas na…mwwuah!

😀