blessings through words

Naging mahirap sakin ang buwan na to. Halos hindi ko masabi ang mga pinagdaraanan ko. Naka-focus ako sa mga negatibong bagay. Minsan nalulungkot, minsan ang layo na ng imahinasyon ko. Puro negatibo.

Pero sa bawat araw na yon, may paisa-isa akong nababasang mga salita na humihila sakin bumalik in unexpected ways.

Nung araw pagkatapos ng birthday ko, bigla akong may nabasang tula mula sa mga pakalat-kalat na gamit ng kapatid ko. Sigoro alam nyo ang “Desiderata”. Ngayon ko lang naintindihan bakit naging classic ang tulang yon. Sinulat sya sa paraan kung paano maging hopeful sa gitna ng magulong ikot ng mundo, na ang purpose natin ay maging masaya. Dahil dun nagawa ko ang lahat ng dapat kong gagawin na hopeful at masaya. Lahat posible.

Sa sunod na araw naman, kung kelan na-iiyak na ako sa sitwasyon ko, biglang nagtext ang isang kababata. Forwarded message lang but much appreciated. Sabi, Don’t be sad when God take something from you, he will replace it, better than before.

Pag may nawala, may papalit, deserving naman tayo sa bawat blessings diba? Pag may pintuang magsasara, may magbubukas na isa, mas kelangan ka at tatanggapin ka ng buo.

At ngayon bago ko simulan ang araw ko, may nabasa ulit ako. Isang article, sinasabi dun na kung may gusto kang mahanap o i-pursue stop looking so hard for it. Wag i-focus ang isip sa isang bagay lang. Habang hindi pa dumadating ang hinihintay, i-enjoy ang paglalakad, gawin ang mga bagay na gusto mong gawin sa ganitong pagkakataon wag mong isipin na loser ka, may mga potential tayong nakatago na madalas na set aside dahil sa kagustuhang i-pursue ang karerang gustong tahakin. Never ever exchange your happiness for a dream. Walang kasigorohan ang patutungahan ng mga pangarap pero kung sa pag-akyat at paghahanap nito, natutunan mong maging masaya, magkaroon ng mga kaibigan at magawa ang mga bagay na gusto mo, hindi mo man marating ang dulo kuntento ka na.

sige ha, magpipinta at may belly dancing pa ako. Mwuah!

Salamat!

Ikaw yon

Marahil hindi mo alam, o kaya’y hindi napapansin. Ilang beses kang naging laman ng mga sinulat ko, hindi isa, hindi dalawang beses marahil lagpas sampu na naging anino ka ng mga salitang binitiwan ko. Ang iba pa-direkta, may padaplis at may iba na itinago sa kumpol-kumpol na salita.

Pinasayaw kita sa tula, Itinali sa saranggola, pinagala sa gubat at naging piping saksi ng mga kagalakan ko.

Pero hindi ko maamin, gustohin ko man, hindi pwede.

Takot kase ako, takot na piliin mong lumayo pag nalaman mong minsan uminog ang mundo ko sa presensya mo, na minsa’y naging laman ka rin ng mga panaginip ko.

Na minsan ang sakit na nararamdaman mo ay naging punyal din sa dibdib ko. Hindi ko kayang ipaliwanag, hindi ko rin maintindihan bakit ganun basta ang alam ko totoong ako ang nakilala mo.

Ngayon, may takot parin ako pero itago ko man alam ko darating ang panahon na lalabas ito. So better na galing sa akin kesa malaman mo mula sa iba. Pag-isipan mo. Ikaw ito, promise! Ikaw,ikaw, ikaw.

Kwentong Birthday

Warning: ito ay mga kwentong kamiserablihan tulad ng kung paano nairaos ang  birthday ko for the last 7 years.

Wag kang umasang may masaya, dahil wala, wala, wala.

Ok simulan na natin pero pwede ka pang mag back out. Click mo lang ang x sa right side ng screen mo.

Walang sisihan, ang mga susunod ay isa mga pinaka-boring sa mga mababasa mo.

Tulad ng mga pangkaraniwang probinsyana, pagkatapos ng high school kelangan umalis sa bayan na kinalakhan. Walang college sa lugar namin, isa lang syang maliit na bayan na malapit sa dagat. Kung may pangarap ka, kailangan mong umalis at mag-aral.

Almost 17 years old, financially dependent and the rest, ako na bahala sa sarili ko. Nag-aaral ako sa lugar na 15 hours travel away by land sa lugar namin at ngayon pa lang talaga magsisimula ang kwentong birthday.

17th Birthday- Malayo sa magulang, nag-aadjust pa sa pag-aaral, wala pang masyadong kaibigan at walang signal ang smart. Oo, isasama natin ang signal ng smart dahil yan ang dahilan bakit ‘di nakatawag nanay at tatay ko sa mismong birthday ko. Tupakin ang smart sa lugar namin eh! Tinaon talaga sa birthday ko na wala silang signal. Ayon! Tumapak ako ng desisyete na umiiyak sa lungkot. Isang kaibigan lang ang naka-alala, ang roommate ko sa dorm hindi nila alam na birthday ko. Hindi ko nga alam paano lumipas ang araw na yon.

Next!

18th Birthday- pinaka-importanteng araw daw to sa mga nagdadalaga. Pero ako? Wapakels! May naka-alala na, kunting kaibigan at tulad ng dati hindi parin alam ng mga roommate na birthday ko. Haha! At ang pinakalala, tsaraaan! Wala ulit signal ang smart, kinabukasan na nakatawag sila nanay at tatay. Walang party, walang 18 flowers, walang 18 candles. ‘Yan ang birthday ng mga ordinaryong nilalang na malayo sa magulang.

19th Birthday- ito medyo improving. Naharana ng dalawang grupo, ‘yong mga klasmyt sa highschool na nag-aral sa kaparehong unibersidad at mga kasama sa organization. At matino na signal ng smart. Hahaha!

20th Birthday- honestly, di ko maalala. Promise! Sigoro dahil ‘di ito masyadong malungkot at ‘di rin masyadong masaya.

21st Birthday- tulad ng 20th, di ko maalala.

22nd Birthday- At last may handa, at unang pagkakataon na sa bahay ako nag birthday since nag 17. Pero ang malungkot, may handa nga ‘di ko naman close yong mga bisita. Kasamahan sa trabaho ni nanay, kaibigan ng mga kapatid ko, at barkada ni tatay. Sana sila na lang nag birthday no? Kahit isang friend wala akong bisita.

23rd Birthday- May work na, malayo pa rin pero pinilit kong makauwi. Isang araw lang sa bahay tapos byahe ulit. Bale parang 12 hours travel, 24 hours birthday at 12 hours travel ulit. Ha! Ako na si wonderwoman. Pagdating sa office. Sabog!

24th Birthday- Ayiih! ito ang medyo exciting. Tumakas sa seminaryo si father para bumati at medyo may kainan kahit ang kasama ko lang ay dalawang housemate at isang kapatid ko. Ooops! Wag mag follow -up kumusta si father, ang alam ko ok kami sa magkaibang landas na pupuntahan.

Parang roller coaster ang buhay ko at the age of 24, maraming nangyare na di inaasahan. May mga bagay na binitiwan at natutong tumayo kahit sugatan.

BENTE SINGKO- malapit na ulit birthday ko, walang party, walang may alam na birthday ko sa lugar na pupuntahan ko. Isa lang sana gusto kong sabihin. SANAY NA AKO! pero ka-ipokritahan na sabihin yan dahil kahit kelan walang taong humihiling na mag celebrate ng birthday mag-isa.

kung pwede lang sana umuwi, pero promise! hindi lahat ng bagay hawak natin. Maraming-marami pa ang dapat nai-consider.

‘di ko sasabihin na magiging masaya ako, pero susubukan kong lampasan ang araw na yon. Hindi ko naman sigoro ikakamatay na mag-isa na naman.

Tinamad kang basahin no? pero salamat pa din sa pagbabasa.

Agokoy hunting

Bigla ko lang naisip na gawing imbakan ng memorya ang blog na to. Susubukan kong magshare ng mga kwentong masasaya.

Simulan ko sa isa sa mga ginagawa namin ng mga kapatid ko at barkada nila tuwing bakasyon minsan kahit panahon ng pasukan ginagawa din namin basta kabilugan ng buwan.

Alam mo yong seashore crabs? Agokoy ang local name nun samin. Isang grayish seashore crab na masarap kainin lalo na pag pinaghirapan mong habulin sa tabing dagat. Hehe!

Sa lugar namin kase during early 90’s, mayaman lang ang may tv. At kung ang kapitbahay ay tinopak at ayaw magpanood ng tv sa maiingay na mga bata mapipilitan kayong mag imbento ng gagawin mawala lang ang tampo at sama ng loob. Hahaha!

Kanya-kanyang grupo ang mga bata pag hindi makapanood ng tv. Ako madalas napapasama sa mga barkada ng kapatid ko, mga isang dosena o mahigit lang naman kami. Hahaha! Ang trip namin mag agokoy hunting.

Isipin mo, ginagawa namin yan alas-syete ng gabi hanggang alas-otso y medya.

Ang gamit na dadalhin.

Flashlight? Check!
Timba? Check!

‘Yon lang.

Para kaming mga duwende na naglalakad ng kumpol papuntang tabing dagat. Dahil nga fullmoon namin to ginagawa pagdating dun maliwanag na.

Hahatiin ang grupo sa mga taga-hukay, taga-palo at taga-habol. Ako? Taga-flashlight! Hahaha.

Pero madalas, wala nang maghuhukay. Nocturnal yata ang mga Agokoy, lumalabas sila gabi para maghanap ng pagkain. Imagine nagkalat lang sila sa tabing dagat kaya ang nangyayare taga-palo at habol nalang.

Ang saya lang! Habulan sa tabing dagat, paramihan ng huli. At may technique para madami ang huli. Doon ka mag-abang sa malapit sa tubig. Ang defense mechanism kase ng agokoy ay tatakbo sa dagat, magpapaanod o magtago sa buhangin habang may tubig. Nako-conceal kase sila ng buhangin. Pero hindi kami mga batang lumaki sa tabing dagat kung ‘di namin alam yon. Hahaha! Pag nagtakbuhan na sila, doon namin aabangan. Lumalabas kase ang mata at pag ganun, hawakan sa likod, tulad kong paano hawakan ang alimasag at alimango then shoot sa timba. Minsan halos mapuno ang timba depende kung gaano kami karami.

After one and half hours uwian na, madudungis, basa at mabuhangin ang mga damit. Ang hide-out? Sa bahay namin. Hahaha! Napapailing nalang si nanay pero ngingiti. Lilinisin namin ang mga huli, I mean sila lang pala. Ayoko ngang magtanggal ng likod ng agokoy.

Tapos papakiusapan si nanay na iluto. Isang malaking kawali ang gagamitin. Para lang ding nagluto.ng alimasag pero mas masarap if iluluto sa gata. At dahil tapos na nga kaming maghapunan. Magrereklamo kuya ko na kulang ang natirang kanin sa bahay kaya takbuhan sa mga kanya-kanyang bahay mga barkada nila. Kuha ng kanin, minsan ‘yong iba kaldero pa talaga ang dala. Ahahaha!

Pag naluto na, fiesta. Para kaming mga patay-gutom na mga bata. Mahirap kayang manghuli at mahirap ngang maghanap ng pagkain para sa sarili. Hehehe!

Hanggang ngayon pag umuuwi kami, napag-uusapan pa rin namin yon at gusto ulit subukan. Sana magawa namin ulit.

Buhay parke

kung may pagkakataon akong nilo-look forward sa ngayon, ang chance na makapaglakad at maki-upo sa isang park. It was good to see people’s smile, knowing how simple life is. Kung makikita mo, napaka-simple lang ng kaligayan ng mga tao dun kaya nga minsan nanghihinayang ako sa perception ng ibang tao na pag tumambay ka sa park, Cheap, walang class ang madalas na sinasabi. Sayang no? kung sana lahat ng tao marealized na ang  isang parke ay simbolo ng isang bayan. Kahit saang bayan, munisipyo o syudad may park kang mahahanap. Nagiging parte ng buhay kabataan, saksi ng pagbubuklod ng isang pamilya at tambayan ng mga taong piniling mamahinga muna sa karera ng buhay.

Mas gusto kong tumambay at maglakad-lakad sa gabi. Mas naa-appreciate ko ang mga ilaw. Iniisip ko mga alitaptap sila.

Share ko lang ang ilan sa mga pictures nung magka-chance maglakad-lakad sa People’s Park ng Davao. Mabuti na lang mabait ex-girlfriend ng younger brother ko. Sinamahan akong mag muni-muni. Haha!

para silang mga alitatap talaga.

Sa labas na pala to ng people’s park. Gilid ng Apo View Hotel. Gusto ko lang ang mga ilaw. Hehe!

Sa loob ng people’s park. Ang peaceful no?

Ini-imagine ko na dalawa ang buwan nila. Haha!

Hindi ko alam anong tawag dyan. Iniisip kong kalahating durian yan. hehehe!

ang ilaw lang talaga ang dahilan bakit kinunan yan ng picture

The famous Philippine Eagle, Bato nga lang yan.

Ito pa, marami silang mga ganyan statue sa loob.

Para lang akong bata. Gustong-gusto ko ang mga giant flower na yan. bleh!

Tapos na. Yan lang ang mga pictures na wala pagmumukha ko.

Sigoro alam nyo na saan ako dadalhin if napunta ako sa place nyo. Sa park lang masaya na ako.

P.S. next punta ko ng manila, dalhin nyo ko sa Intramuros at National Museum. Corny na kung corny pero gusto kong pumunta dun. ‘Yon lang. Bow!

on the woods

Last week nagkaroon ulit ng chance na makabalik sa Initao-Libertad Protected Landscape and Seascape. Dumating ang isang kaibigan para sa trabaho nya pero dahil  gustong gumala, sabi ko canopy walk na lang, at dahil mangugubat nga  ako yon dapat ang asahan sakin,  dadalhin kita sa  gubat. haha!

Madalas ko itong daanan, along the highway lang kase, mga 1 hour travel from Cagayan de Oro kasama na traffic dahil nagbabaklas sila ng daan for repair.

Hindi ko alam paano  sisimulan ang kwento kaya daanin na lang sa pictures, hahaha. Salamat kay manong guide alam sigoro nyang possible na  i-blog to kaya kumuha  sya ng maraming pictures na nakatalikod o kaya malayo. Feeling anonymous ako at ang kasama ko.

Ito ang spiral stair na inakyat namin. Kung ‘di mali ang pagkarinig ko, sabi ni manong guide 67 steps daw to. Hindi ko na binilang ilang beses ang ikot dahil pagdating sa taas hilo na ako. Habang paakyat kase nagsi-sway ang hagdan plus medyo malusog yata kasama ko kaya ramdam  na ramdam ang movement. peace!

We are 100 feet above the ground. (maka-kilala  ang maka-kilala. hahaha)

heads move to the right.

Tinanong ko kay manong if may nahulog na bang  tao dito, sabi naman nya so  far wala pa daw. Hehe! Matibay naman yata gawa daw sa Brazilian pine (sana tama pagka-alala ko sa kahoy na ginamit para sa tatapakan). Imported dahil mas longer ang resistance nito sa tubig at pagka-exposed sa araw, hindi madaling mabulok pero dumaan din sa treatment para hindi  magka-anay.

Nag-blend pala ako sa hagdan. Mas okey ang pagbaba kesa umakyat, pero nakakalula  parin, promise!

‘Yan, ang mga kahoy na inakyat namin. Talisay Gubat ang common name.

Ang sabi ni manong guide usually may mga Macaca fascicularis (search mo ano yan) daw  na nagpapakita sa umaga, dahil hapon na kami pumunta wala na sila.

Dapat sana bababa kami through zipline pero sabi ng kasama ko ang iksi lang daw kaya wag na lang, kung alam ko lang sana nag zipline  na ako. hahaha! mas mabilis   ang pagbaba at hindi pa nakakahilo. Sabagay okey lang din. Charged to  experience.

Nagpunta pa kami sa kabilang side ng park,  sa may dagat at nilakad naman ang pagkahaba-habang pathway na puro kahoy lang naman ang makikita. Ewan ko ba, everytime na kasama ko  itong tao to madalas kaming maglakad. Hahaha, Iniisip kong tipid pala sa pamasahe pag ako ang kasama. Humanda ka nga lang  dahil ako sanay na  sanay sa lakaran.

Ito naman ang view sa kabila, hinanap ko pa yan sa baul dahil ‘di pala  namin naisip na kuhanan ng picture yong kabila. Tambay lang ginawa namin. Muni-muni kaharap ang dagat.

Madami pa sanang kwento pero tinatamad na ako at di ko na i-resize mga pics. Tinatamad din rason ko. Haha!

All is well

Ako yong taong mahilig sa mga poetic na kanta. Kahit mga post ko medyo symbolic, yong pag express ng pakiramdam sa pamamagitan ng natural na pangyayari sa paligid. Tulad kong sakali ng takipsilim mas gusto ko syang sabihin na dahan-dahang pagkasunog ng langit. Habang sinasabi ito naglalarawan ka ng pangyayari. Oo, ako na ang pahirap. Haha.

Kung tatanungin ako kung anong scene ng buhay ko ang pinaka-gusto ko, automatic ang sagot ko, naka-upo sa tabing-dagat hinihintay ang sunset. Kahit saan ako, sunset ang inaabangan ko. Bukod syempre sa fireworks display, lahat tayo napapa-wow dun.

Kahit anong problema, kahit gaano kabigat ng pakiramdam ko, napapagaan basta kaharap ko ang dagat mas lalo na pag takipsilim na. ‘Yong pagbabago ng kulay ng langit nagpapaalala na ang lawak pa ng mundo, na mahiwaga ang buhay ng tao at kahit impossible nagkakatotoo.

Sana ay napangiti kita kahit papano. Kailangan ng maraming ngiti sa mundo para mabawasan ang bigat nito. Ayaw? Kiss gusto mo? Mwuah! Hahaha!

Sabi nga ng isa kung kuya dito, wag kalimutan ang mantra, “All is well”. Bow!

(ang larawan pala sa itaas ay gawa ko, pinaghalong kape at pang-kulay, pero yan ay kopya lang, hindi ako ang kumuha ng litrato, nakita ko lang galing kay mr.google. Sa El nido daw yan, di pa ko nakarating dun kaya wag magtanong).